Страшная гісторыя майго пераходу з праваслаўя ў каталітцва

Сапраўды, гісторыя страшная...
Я была сапраўдным праваслаўным чалавекам. Хрысцілі мяне якраз на 40 дзён, у царкве недзе каля Смалявіч. Чаму там? Таму што маміна сяброўка хрысціла там сына і ёй сказалі, што там вельмі добры, нават такі асаблівы святар. Пад сорак чалавек, 15 дзяцей у маленькім пакойчыку. Крыкі і духата. Але ж хрысцілі, дзякуй Богу. Хаця ж, я не памятаю. І даказваюць гэта только словы бацькоў, ды пара фотадзымкаў з цёмнага і цеснага пакойчыку. Нават дакументу ніякага няма, а шкада.
А потым пачалося маё сапраўднае праваслаўнае жыццё. Не хадзіць у храм кожную нядзелю, не хадзіць туды нават на святы, святкаваць хрысціянскія святы не па царкоўнаму, а па народнаму, з малітвамі прадзеда, у якога было сваё меркаванне адносна канфесій (рускія папы гадкія, а ксяндзы-палякі хітрыя). Вось так шчыра і праваслаўна я жыла.
А потым, калі мне было 8 год, я пайшла ў "Воскресную Школу". Чаму? Вельмі проста, бо туды хадзіў хлопец, які мне падабаўся. А, не, яшчэ мне вельмі падабалася сябе дысціплініраваць і хадзіць кожную нядзелю раніцой па полі, дзе можна было сустрэць наркаманаў. "А  я дарослая і магу ўжо хадзіць з сяброўкай, не баюся!"
Памятаю, што ў нас было там вельмі цікава. Праўда, зусім не памятаю, пра што мы там гаварылі, але напрыканцы заўсёды пілі чай з пячэнькамі і нам падабалася вельмі.
А, вось яшчэ, напачатку заўсды маліліся і апошнія "Господи помилуй, Господи помилуй, Господи помилуй, благословиииии" заўсёды чуліся мне часткай якой-небудзь хрысціянскай рэп-кампазіцыі. Ну, ведаеце, хор гэта пяе, а між тым на сцэну вылятаюць танцоры і танчаць-танчаць... Дзіўная і крыху недарэчная асацыацыя, але мне было 8.
Адзін раз нас нават папрасілі прыйсці на службу. Ну і пашлі. А потым настаўніца падпіхнула мяне ў чаргу да споведзі. Калі я падыйшла да бацюшкі і ён нахіліўся да мяне, нешта ўнутры перавярнулася і я зразумекла, што не памятаю ні адзінага граху. Дзіка спужаўшыся злой барады, я хуценька прыдумала, што ўкрала ў краме булачку(не было такога!).  Ён сказаў, "прощаю тебя, дочь моя. Следующий" і я пайшла да причастия, дзе мне ўсунулі ў рот лыжку з віном і хлебам. Вось такі цудоўны праваслаўны вопыт у мяне быў!Ніколі больш не была на праваслаўным багаслужэнні.
А, яшчэ памятаю, што на занятках у нас спыталі, ці хадзіў хто-небудзь з нас у касцёл. Я так радасна падняла руку, бо памятаю, як хадзіла ў госці да айца Марэка адзін раз і была на канцэрце музычнай школы другі раз. Чамусьці, ніхто больш не адчуў маёй радасці і пачула я толькі "Вообще-то, православным нельзя ходить в костёл". Мне, як сапраўднай праваслаўнай, стала вельмі сорамна.
Дарэчы, першы свой вельмі праваслаўны крыж я купіла ў катэдры. Так, каталіцкай. (Толькі нікому не кажыце, што я зноў была ў касцёле).
Дык вось, да чаго ж гэта я. Незлічоную колькасць разоў я пачула пра тое, што мяняць веру - гэта такі грэх. І як я, САПРАЎДНАЯ ПРАВАСЛАЎНАЯ, магу стаць раптам каталічкай?
А родная цётка і ўвогуле пачала вельмі зліцца, на што я сказала, што розніца ж толькі ў абрадавых пытаннях, сталыя ў сваёй веры людзі не асабліва звяртаюць увагу на гэта. Яна адказала: "Ну, людзі гэта адно, а вось Богу не зусім такія рэчы падабаюцца". Так што, прабач мяне Божа, што я сышла ад свайго праваслаўнага лёсу і цяпер замест разу ў год хажу да цябе кожную нядзелю.
Я зараз пішу не пра розніцу, усё ж такі. Было ў мяне пакліканне да Бога, да навяртання. І чаму яно прывяло мяне менавіта ў касцёл - я не ведаю. Але ж, каб прывяло ў царкву, каб пацягнула туды - можа, была б праваслаўнай.
Бог проста намеціў мне сустрэчу ў касцёле і я згадзілася. І ўсё. Каталіцтва - мой свядомы і дабравольны выбар. Праваслаўе - тое, да чаго я ніколі свядома не належыла.
І гэты пераход для шматлікіх людзей - гэта не здрада, а змена абставінаў. Цяпер ім хочацца бачыцца з тым жа Богам у другім месцы, у касцёле, а не ў царкве. Хочацца размаўляць з ім па-беларуску, а не па-старажытнаславянску. І розніцы тут няма ніякай.
Я стала хрысціянкай, калі мяне ахрысцілі. І стала каталічкай, калі пайшла да сапраўднай споведзі і прыняла СВЯДОМА камунію.
А праваслаўе - гэта добра. Добра, як шлях да Бога, як частка культуры. Добра для ўсіх, каму блізка, але ж ніяк, ніяк не звязана з маім мінулым.

Дзякую.

Дзень нарджэння, важнейшы за ўласны.

Самае складанае зараз падабраць фатаздымак. Чаму так? Таму што немагчыма адной выявай нешта сказаць.
Пяць гадоў. Пяць. Было ўсё.
Былі перамогі. Былі амаль што апошнія месцы. Былі эфіры па тэле і на радыё. Была ігра з пяццю камандамі. Былі сыходы. Былі запасныя. Усё было. І ўсё было так, як трэба. Нічога, нічога б не змяніла.
Так сталася, што наш першы юбілей - мабыць, наш апошні ў якасці гэтай каманды. Не ведаю, як там далей, але ж на жаль не магу абяцаць, што сустрэнемся яшчэ такой шасцёркай.
Здаецца свята, а са слязьмі на вачах.
Да таго ж, сталася так, што ў гэтым годзе мы не едзем у летнік, губляем нешта, адрываем кавалачак ад сябе. Але ж, усё іддзе так, як павінна ісці. Усё, як павінна быць.
Пачынаецца новае жыццё, новы час, новыя мы. І гэтым новым нам хочацца пажадаць еднасці. І пакуль ўто яе, бо яна - галоўнае.
А да старых нас хочацца звярнуцца толькі з адным: я вельмі-вельмі люблю вас.

  

Адукацыя не робіць чалавека чалавекам.

Незвычайны досвед. Думка, з якой можна паспрачацца. Але ж вынік, які я вывела для сябе з апошніх некалькіх месяцаў.

Не важна, колькі чалавек ведае і якая ў яго адукацыя. Не важна, чытаў ён Дзюма ці ўвогуле першы раз пра яго чуе. Зусім не мае значэння, які ў яго пункт гледжання адносна тэорыі струн. Тым больш, не мае ніякага значэння ўзровень інтэлектуальнасці музыкі, якую ён любіць. Важна, ці шчыра ён усміхаецца табе, ці здольны ён успомніць пра твой дзень нараджэння, ці можа ён заплакаць ад несправядлівасці.

Гучыць банальна і я ніколі б так не напісала, калі б да гэтых радкоў не магла б дадаць чагосьці яшчэ.

Апошнія два гады я толькі і чую пра тое, як важна паступіць. Увага, нават не мець вышэйшую адукацыю, а менавіта паступіць у ВНУ. Асаблівае значэнне звычайна надаецца прэстыжу універсітэта. Напрыклад, трэба ісці толькі ў БДУ, таму што гэта дзяржаўны. Трэба пастуаць толькі ў Мінск, бо іншыя не маюць ніякага значэнне. Калі ВНУ – то толькі БДУ, БНТУ, БДУІР. Калі паступаць пасля 9 класа – толькі ліцэй пры БДУ, ды, на крайні выпадак, абласны. І ва ўсё гэта верылася. Хаця, былі намеры збегчы ад сістэмы і ўцячы ў Вільню, ды не пра гэта зараз.

Калі ў пачатку года ў школе адбывалася спрэчка (калі не сказаць скандал), наконт таго, што я зусім не рыхтуюся да паступлення, не хажу да рэпетытараў, не прасіжваю вольны час за тэстамі, мой паважаны апанент наканец выдаў галоўны аргумент: “Ты проста ўяві сабе, якая будзе рэакцыя твайго асяроддзя на тое, што ты пойдзеш у які-небудь пед, ці ўвогуле нікуды не паступіш!” І я задумалася. Па праўдзе кажучы, гаворка ішла не пра маё штодзённая асяроддзе, як напрыклад сябры ці бацькі, але пра шдк-алішнікаў (і тут я кажу ўвогуле пра тусоўку, а не пра асобных людзей, большасць якіх я вельмі люблю і паважаю). Тут ёсць некалі аспектаў. Ну, па-першае, якім чынам гэтых людзей будзе турбаваць мой лёс? Па-другое, а ці з’яўляецца добрая рэакцыя асяроддзя гарантам правільнага выбару? Вядома, акрамя абурэння ў тую хвіліну я не адучла больш нічога.

І тут жыццё мяне заносіць у зусім другую кампанію. Я сустракаю шмат новых людзей, паступова знаёмлюся з імі і разумаю, што ніколі іх не ўспрымала. Нават не ведала, што людзі могуць быць такімі. Памятаю, што тады, а гэта былі апошнія дні 2013 года, села ціхенька на прыступкі рэкалекцыйнага дома і ўспомніла свае словы з прошлага лета: “мы не будзем баяцца паступаць у ВНУ, бо прайшоўшы школу ШДК мы дакладна ведаем, якімі могуць быць людзі”. Сядзела на прыступках і разумела, што не ведалі і не ведаем да гэтага часу. Якія ж людзі цудоўна розныя! Як жа моладзь з касцёлу адрозніваецца ад тых нашых знаёмых з БЛІКа!

Сярод іх ёсць тыя, хто слухае Каржа, ёсць тыя, хто слухае рэп, а ёсць тыя, хто ўвогуле любіць больш за ўсё на свеце хрысціянскія гурты (а сярод такіх можна сутрэць і рэггі, і добры такі рок)! І на вялікае маё дзіва, амаль няма тых, хто ганарыцца тым, што слухае музыку для абраных, хто ганарыцца сваёй належнасцю да класу “я дзяўчына, якая слухае олдскул”. Не, скажам нават інакш, за два Оазіса я ўвогуле амаль што не чула пра тое, хто што слухае і чаму гэта так. Усе розныя, усе любяць нешта сваё, але ніхто гэтым не ганарыцца, ніхто за гэта не змагаецца. Можа, я проста кудысьці не туды глядзла, але як дзіўна мне гэта было!   

Іншая српава, людзі адносяцца да цябе добра нягледзячы на тое, якое месца ты заняў на несцерцы, ці на якой алімпіядзе ты ўдзельнічаў у гэтым годзе. Больш таго, калі ты новы – то ты адчуваеш гэта першыя 20 хвілін, увесь жа астатні час – ты такі ж самы свой. Але ж вернемся да адукацыі.

Дзіўная справа, але ж былі сярод нас людзі, якія вычацца ш пед-універсітэце і яны зусім не такія дурныя і нецікавыя, як мы прывыклі пра іх чуць! Гэта не тыя адчайныя дзяўчыны, якія не дабралі балаў і пайшлі туды, дзе ўзялі. Гэта паўнапраўныя асобы, гледзячы на каторых радуешся, што ў дзяцей будуць такія настаўнікі! Былі людзі, якія ўвогуле вырашылі не давучвацца да канца, і ты таксама думаеш толькі пра тое, што чалавек маладец, зразумеў што яму трэба і пачаў гэта рабіць. Але ж ёсць і зусім асобны выпадак. Дыялог.

-Дарагая мая, а куды ж ты намерваешся паступаць.

-А я ўжо ў коледжы вучуся.

- І кім будзеш?

- Прадавец-кандзіцер.

- А далей будзеш?

-А нашто?

-Ну як, вышэйшая адукацыя, такія магчымасці.

- А нашто мне? Я так ведаю што буду шчаслівая. Будзе сям’я, дзеці, будзе ўсё добра.

І вы ведаеце, ні на кроплю мая павага да гэтай персоны не зменьшылася. Я не стала меньш яе любіць ці цаніць. А наадварот. Так, чалавек не будзе мець адукацыі, не будзе ведаць нешта з гісторыі, не будзе ўмець падлічваць УВП Беларусі, але ж ён будзе шчаслівы. Сам па сабе. З сям’ёй, мужам і дзеткамі. І чалавек гэты сапраўды здолее добра жыць, бо ведае, чаго хоча. А ці ведаем мы, псеўда-інтэлектуалы, што для нас шчасце? У чым крыецца наш поспех? А калі так, то чау сярод нас так шмат зануд, “рыдацеляў”, ды тых, хто жаліцца на штодзённы сум, блекласць і марнасць жыцця?

Чаму нам усё не тое? Сістэма адукацыя не падабаецца. Музыка беларуская не падабаецца. Сярод адныя дэбілы. На вуліцах толькі гапата і пьянь. Ніхто не чытае, ніхто не  слухае класіку і не ходзіць на балет! Свет каціцца не дно. Але ж не, не свет. Мы кацімся на дно. Мы, тыя, хто хоча лепшага і большага, не разумеючы, што шчасце можа быць і ў простай усмешцы. Шчырай! Шчасце можа быць у тым, каб абняць чалавека. Не так, як прывыклі – калі даўно не бачыліся, ці проста так сустрэліся на гульні. Абняць, калі так хочацца. Бо любіш. Любіш нават таго, хто не ведае, хто такі Хокінг, уяўляеце сабе?

Не кажу зараз пра тое, што ўсё добра. Не, сапраўды вакол нас шмат праблем, шмат несправядлівасцей і цяжкасцей. Але мы павінны імкнуцца мяняць гэта, а не проста жаліцца. А нясчасны чалавек свет не зменіць, а наадварот разбурыць.

Панакуплялі сабе добрых фотаапаратаў і ўявілі, што цяпер свет толькі наш. Схадзілі на пару канцэртаў у графіці – і рашылі, што цяпер можам аднесці сябе да эліты. Паступілі ў БДУІР і маем права называць усіх шкалатой. Жывем крыху лепш, чым астатнія, і таму маем права называць сірот з суседняга лагера “быдладзецьмі”.

Оля недаўна сказала добрую рэч: “А чаму б не пайсці вучыцца на кандзіцера? Божа мой, як гэта цудоўна – быць проста кандзіцерам і рабіць сабе торты ды цукеркі! Чаму не?!”. Медалістка. ШДКалішніца. Вялікая разумніца. Але ж галоўнае – сапраўдны чалавек. Які мог бы пайсці ў сярэдненькі коледж, каб толькі не марыў працаваць у Google.

Прашу вас, давайце задумаемся не аб марнасці жыцця, а аб тым, наколькі цудоўным і прыемным яно можа быць, калі мы здымем з сябе маску інтэлектуальнасці, а часам і дзейсна псеўдаінтэлектуальнасці.

"Навошта патрэбныя людзі?" І ці патрэбны яны ўвогуле?

Так. Безумоўна. І мы ім, і яны нам.
Ёсць такі фільм, не памятаю дакладна, як называецца, але ж там адзін хлопчык прыдумаў, як уратаваць свет: кожны чалавек павінен быў зрабіць тры вельмі прыемных і добрых учынка, а той, каго гэта дакранулася, у сваю чаргу таксама павінен быў зрабіць тое ж самае. Хлопчык шчыра лічыў, што гэта можа зрабіць свет крыху лепей. Што думаем пра гэта мы?
Добра бачна гэта на прыкладзе касцёла. Часта можна заўважыць людзей, якія сядзяць ціхенька ззаду, здзіўлена, сумна і крыху з-пад ілба глядзяць на тое. што адбываецца. Мабыць, гэты чалавек тут проста зусім новы і яму хочацца проста прыгледзецца, а можа яму трэба пагаварыць? Проста пагаварыць з чалавекам, заўважыць усмешку, адчуць, што на яго глядзяць.
Адчуць, што на яго глядзяць! Адчуваеце, як гэта дзіўна гучыць? А гэта так. Як шмат людзей могуць стаць крыху шчаслівейшымі, калі на іх проста хто-небудзь паглядзіць і ўсміхнецца!
Вы можаце сказаць, што ў дадзеным прыкладзе чалавек прыходзіць да Бога і г.д. Але ж не ўсе, хто прыходзіць у касцёл адчуваюць Бога і не ўсе могуць яго адчуць. З-за чаго? Можа якраз з-за таго, што не ўяўляюць любові ўвогуле, бо ніколі не адчувалі яе на сабе грунтоўна так, па-сапраўднаму. Вы думаеце такіх людзей няма? Ёсць. І вы ніколі па ім гэтага не ўбачыце, калі не будзеце назіраць і аналізаваць.
Аналізаваць! Чаму людзі не любяць аналізаваць адзін аднаго? У гэтым жа адказ на шматлікія пытанні! Чаму ён так да мяне ставіццца? Пагляжу я, яяк ён сябе паводзіць. Ага, тут нешта сумны сядзіць, а тут адразу ж усміхаецца неяк "пластмасава", можа нешта ў яго не так? Можа і не трэба часам крыўдзіцца на яго, бо яму зараз зусім блага і ён проста не можа быць са мной ветлівым?
Ніхто не просіць аддавацца цалкам, ніхто не просіць быць лепшым сябрам, але ж як важна спытаць проста "як тваё імя?" ці проста ўсміхнуцца.
Як сказаў нехта з музыкаў, самая страшная хвароба нашага часу - адчуванне, што ты "лішні". І гэта вельмі распаўсюджана, нават больш, чым мы думаем. І ведаеце, як проста можна ўратаваць такога чалавека? Проста спытацца, як яго завуць. Павіншаваць яго з днём нараджння. Не напісаць нешта традыцыйнае, а павіншаваць менавіта яго.
Мяне вельмі ўразілі словы адной дзяўчыны, калі мы з ёй развітваліся. Яна сказала: "Я буду маліцца за цябе". Там было шмат людзей, яна ўсім казала нешта добрае, таму што ад'язджала, але ж яна паабяцала, што будзе маліцца за мяне. І потым пыталася, як мае духовыя справы. Але э гэта не важна, нават калі вы не верыце ў Бога вы ведаеце, што чалавек вас не забудзе!
Увага. Вось што нам усім трэба. Простая такая. Хаця б імя запомніць. Хаця б усміхнуцца. Хаця б пазваніць на дзень нараджэння.
І яшчэ ніколі не верце выразу "усім не дапаможаш". Бо як толькі мы спісваем яго на праўды і крэда, мы здымаем з сябе адказнасць. Канешне не дапаможаш, але ж можна дапамагчы ўсім тым, каму можаш. Ідзеш па вуліцы, п'яны чалавек пад даждом ляжыць. А табе холадна і мокра, і што ты думаеш? "Усім не дапаможаш", ці яшчэ горш "Калі не я, то нехта іншы". Не. Менавіта ты і менавіта зараз.
Сустрэла ў касцёле чалавека, які знаходзіцца тут цяпер толькі таму, што да яго калісьці падыйшоў ксёндз, проста спытаўся на імя, хто і адкуль, а потым проста сказаў: "Прыходзь да нас часцей. Заўтра ўрачыстаць будзе, прыгожа!" І чалавек прыйшоў. І да гэтага часу тут.  Мае сяброў, пачаў змяняцца, стаў больш шчаслівым, хоць тады, першы раз прйшоў амаль на апошніх высілках. І здаецца, гэты чалавек не адзін такі.
Мы можам проста ўсміхнуцца. Мы можам проста праявіць увагу адзін да аднаго. Мы можам проста дазволіць камусьці паплакаць у нас на плячы, таму што прыйдзе час, калі плячо спатрэбіцца нам. І нават калі дрэнна самому, то ніколі не адмаўляй у дапамозе. Бо потым яна прыйдзе да цябе.
Сапраўды, калі ласка, будзьце ласкавымі і ўважлівымі, наколькі здолееце. І ўсё вернецца. Хаця б па прынцыпе "ты мне-я табе".

У чым крыецца шчасце? Падарожжа па фотаальбомах.

Шчасце і радасць хаваюцца за гэтым вобразам. Чаму? Ды нават не буду адказаваць, так, кораценька.
Па-першае, дзеўкі, яны ж бабёнкі, жанчонкі і г.д.
Па-другое, іх усмешкі, шчаслівыя твары.
Па-трэцяе, майкі! Цудоўныя чырвоныя майкі з неверагодна файным марыянскім сымбалем. Хоць і не паехалі ў Польшчу, "праглядзелі" магчымасць, як дурныя, але ж артымалі суцяшальны падарунак ад а. Канстанціна :)
Па-чацвёртае, ну сама сітуацыя...