воскресенье, 22 июня 2014 г.

Дзень нарджэння, важнейшы за ўласны.

Самае складанае зараз падабраць фатаздымак. Чаму так? Таму што немагчыма адной выявай нешта сказаць.
Пяць гадоў. Пяць. Было ўсё.
Былі перамогі. Былі амаль што апошнія месцы. Былі эфіры па тэле і на радыё. Была ігра з пяццю камандамі. Былі сыходы. Былі запасныя. Усё было. І ўсё было так, як трэба. Нічога, нічога б не змяніла.
Так сталася, што наш першы юбілей - мабыць, наш апошні ў якасці гэтай каманды. Не ведаю, як там далей, але ж на жаль не магу абяцаць, што сустрэнемся яшчэ такой шасцёркай.
Здаецца свята, а са слязьмі на вачах.
Да таго ж, сталася так, што ў гэтым годзе мы не едзем у летнік, губляем нешта, адрываем кавалачак ад сябе. Але ж, усё іддзе так, як павінна ісці. Усё, як павінна быць.
Пачынаецца новае жыццё, новы час, новыя мы. І гэтым новым нам хочацца пажадаць еднасці. І пакуль ўто яе, бо яна - галоўнае.
А да старых нас хочацца звярнуцца толькі з адным: я вельмі-вельмі люблю вас.

  

Комментариев нет:

Отправить комментарий