Самае складанае зараз падабраць фатаздымак. Чаму так? Таму што немагчыма адной выявай нешта сказаць.
Пяць гадоў. Пяць. Было ўсё.
Былі перамогі. Былі амаль што апошнія месцы. Былі эфіры па тэле і на радыё. Была ігра з пяццю камандамі. Былі сыходы. Былі запасныя. Усё было. І ўсё было так, як трэба. Нічога, нічога б не змяніла.
Так сталася, што наш першы юбілей - мабыць, наш апошні ў якасці гэтай каманды. Не ведаю, як там далей, але ж на жаль не магу абяцаць, што сустрэнемся яшчэ такой шасцёркай.
Здаецца свята, а са слязьмі на вачах.
Да таго ж, сталася так, што ў гэтым годзе мы не едзем у летнік, губляем нешта, адрываем кавалачак ад сябе. Але ж, усё іддзе так, як павінна ісці. Усё, як павінна быць.
Пачынаецца новае жыццё, новы час, новыя мы. І гэтым новым нам хочацца пажадаць еднасці. І пакуль ўто яе, бо яна - галоўнае.
А да старых нас хочацца звярнуцца толькі з адным: я вельмі-вельмі люблю вас.
Пяць гадоў. Пяць. Было ўсё.
Былі перамогі. Былі амаль што апошнія месцы. Былі эфіры па тэле і на радыё. Была ігра з пяццю камандамі. Былі сыходы. Былі запасныя. Усё было. І ўсё было так, як трэба. Нічога, нічога б не змяніла.
Так сталася, што наш першы юбілей - мабыць, наш апошні ў якасці гэтай каманды. Не ведаю, як там далей, але ж на жаль не магу абяцаць, што сустрэнемся яшчэ такой шасцёркай.
Здаецца свята, а са слязьмі на вачах.
Да таго ж, сталася так, што ў гэтым годзе мы не едзем у летнік, губляем нешта, адрываем кавалачак ад сябе. Але ж, усё іддзе так, як павінна ісці. Усё, як павінна быць.
Пачынаецца новае жыццё, новы час, новыя мы. І гэтым новым нам хочацца пажадаць еднасці. І пакуль ўто яе, бо яна - галоўнае.
А да старых нас хочацца звярнуцца толькі з адным: я вельмі-вельмі люблю вас.
Комментариев нет:
Отправить комментарий